Een werkvakantie naar Moldavië met 11 campers.

Een verslag van Henny en Ben Plomp over een werkvakantie naar Moldavië in augustus en september 2018, waar zij, samen met 10 andere echtparen, met hun campers, een aantal huisjes gaan opknappen van alleenstaande  bejaarden die in dit land vaak onder erbarmelijke omstandigheden  moeten leven en moeten rond komen van 10 a 60 euro per maand.

Op YouTube vindt u een aantal filmpjes hoe het leven daar is en waar de stichting ouderenzorg Moldavië probeert om voor deze mensen het leven wat dragelijk te maken.

Een bijzondere reis naar Strășeni in Moldavië . Twee weken lang met andere camperaars worden de handen uit de mouwen te gestoken. In Moldavië, een voormalige Sovjetrepubliek, leeft 80 procent van de bevolking onder de armoedegrens. Ouderen leven vaak onder erbarmelijke omstandigheden. De NKC-groep gaat twee weken aan de slag bij het dag- en verpleegcentrum voor bejaarden in Strășeni om het leven van deze ouderen iets lichter te maken. De werkzaamheden bestaan uit schoonmaken, de tuin onderhouden, schilderen, kleinschalige verbouwingen en reparaties verrichten. Deze bijzondere camperreis begint in Boedapest. Met de groep rijden we vervolgens in vijf dagen naar Strășeni. Onderweg verkennen we het platteland waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. In Strășeni staan er meerdere klusdagen op het programma, maar is er ook tijd om met  eigen camper en de bewoners enkele uitstapjes in de omgeving te maken. Zo bezoeken we het archeologische complex Orheiul Vechi met zijn beroemde grotkerk en gaan we een dag naar de dierentuin.

De reis wordt zelf door de deelnemers gefinancierd, waarbij een bepaald bedrag wordt gereserveerd om in dat land materialen te kopen voor het opknappen van de huisjes van bejaarden en het bejaardentehuis. Er is echter veel meer geld nodig. Wilt u hieraan bijdragen, dan kunt u uw bijdrage storten op rekening nummer NL13KNAB0257508481 (hulp ouderen Moldavië).  Ben en Henny zorgen er persoonlijk voor dat dit geld goed wordt besteed.

Hieronder het verslag van dag tot dag.

Maandag, 20 augustus. kilometerstand      0 km

Om 10.00 uur vertrek vanuit Rijssen en via Osnabruck,  Hannover in Magdenburg aangeland, waar we op een prachtige camperplaats zijn aangeland aan de oever van de Elbe. Na geïnstalleerd te zijn een wandeling gemaakt door het centrum van Magdenburg. Kennelijk heeft men hier tijdens de tweede wereldoorlog aardig huis gehouden, omdat er maar weinig oude gebouwen zijn overgebleven. Wat er nog staat is gerestaureerd. Een hapje gegeten in een restaurant, waarbij ik een joekel van een eisbein bestelde en Henny  Pute (parelhoender) in currysaus met paddestoelen. Na het eten teruggewandeld naar de camperplaats, waarbij ik op een Hollandse camper een vierkante sateliet ontvanger zag, Dezelfde als die gemonteerd was op onze volgende camper, die we vorige week hadden aangeschaft. Ik kwam met de man aan de praat en vroeg zijn bevindingen over deze ontvanger. Was er niet echt goed over te spreken. Van het 1 kwam het ander en zij waren al vijf weken op pad, waarbij ik vertelde dat we naar Moldavië gingen. Toeval wilde dat zijn broer Ton met zijn vrouw Ria ook op weg was naar Boedapest  ook naar Moldavië gingen om te kluassen. Morgen verder naar Praag.

Dinsdag, 21 augustus. kilometerstand 395 km

Vertrek vanuit Magdenburg richting Dresden en van daaruit naar Praag. Onderweg de nodigde boodschappen gedaan en aan de grens een vignet gekocht. In Praag aangeland op de camperplaats Autocamp Trojska. Een mooie rustige goed beveiligde camperplaats op 500 meter afstand van de tram, die ons morgen naar het centrum van Praag zal brengen.

Woensdag 22 augustus. kilometerstand 780 km

Na het ontbijt een korte wandeling naar een veerboot achter het kasteel aan de Moldau. Hier net iets te laat aangekomen om de rondvaartboot te nemen naar het centrum van Praag. Een half uur later ging er weer een boot, maar het meisje achter de kassa voor de kaartjes weigerde euro’s aan te nemen. Via een vriendelijke werknemer van een restaurant konden we wat kronen wisselen, waarna we de kaartjes konden kopen. Aan boord een mooie boottocht gemaakt naar het centrum van Praag. Hier de dag doorgebracht met het bekijken van deze mooie stad. Nadat we bekaf waren zijn we op de tram gestapt en 500 meter van de camperplaats uitgestapt.

Donderdag, 23 augustus. kilometer 780 km

De dag dat we verder zouden reizen in de richting van Budapest. De dag begon niet goed. We kregen te maken met een Metoo verhaal. Bij het wegrijden van de camperplaats kon onze camper het niet laten om een ongewenste aanraking te plegen met een andere camper. Geluk bij dit ongelukje was, dat onze camper nagenoeg geen schade had ondervonden, De andere camper was de voorbumper beschadigd. Na de nodige papierwinkel konden we rond 10.30 uur vertrekken richting Bratislava in Slowakije, We kwamen aan op een op zich mooie camperplaats met een uitzicht op de Donau. Die avond kregen onze oren het zwaar te verduren, want een paar honderd meter van ons verwijderd begon een heavy mental band te spelen. Nou ja krijsen was meer het geluid wat ze voortbrachten. Om het kabaal enigszins te verzachten werden een paar oorproppen aangebracht. Gelukkig was het om 23.00 afgelopen, zodat we ondanks de hitte in slaap vielen.

   

Vrijdag, 24 augustus kilometer 1100km

Na het ontbijt onze camper aangetrapt en hem de weg gewezen naar Budapest,  waar  we zonder problemen aankwam op camping Arena. Inmiddels zijn we nu met 6 camperstellen op de camping. De anderen zullen later aansluiten. Hier blijven we 4 nachten staan,  waarna we op dinsdag, 28 augustus vertrekken richting Moldavië. Met z’n allen gegeten in de kantine van de Universiteit, die vlak achter de camping ligt. Het was veel voor weinig geld.

Zaterdag, 25 augustus

Met ons allen met de bus en metro naar het centrum van Budapest. Wij als 65 plussers troffen het weer, omdat het openbaar vervoer voor 65 plussers gratis is. In het centrum aangekomen zijn we uit elkaar gegaan met de afspraak, dat we om 13.30 uur weer bij elkaar zouden komen bij de markthal, waar we onze gids voor die middag zouden ontmoeten. Op dit tijdstip kennis gemaakt met Agnes, zijnde een Hongaarse die geschiedenis en Nederlands had gestudeerd. Zij sprak voortreffelijk Nederlands en zij liet ons de mooie plekjes van Budapest zien met de daarbij behorende verhalen.

 Hier liggen de schoenen op de Donaukade in Budapest. Dit is een gedenkteken over een lengte van 40 meter met 60 paar metalen schoenen ter nagedachtenis aan de joden, die langs de oever van de Donau  zijn doodgeschoten in 1944. Deze joden werden gedwongen om hun schoenen uit te trekken en op de kade te gaan staan. Hierna werden ze doodgeschoten en door de stroming van de rivier afgevoerd.

Na de rondleiding sloten onze reisbegeleiders Chrit en Marij zich bij ons aan. Na samen een hapje te hebben gegeten in het centrum liepen we naar de kade van de  Donau voor een boottocht over de Donau bij avond.

Moe en voldaan en onder de indruk van wat we allemaal gezien hadden, waren we om omstreeks 22.15 weer terug op de camping.

Zondag, 26 augustus.

De hele dag gelantefantert. Moe van de vorige dag hadden we besloten om deze dag helemaal niets te doen. De Moldavië ploeg is allemaal heelhuids op de camping aangekomen. Mag ik even voorstellen.

 

Onze reisleiders Chrit en Marij, die de hele reis op een voortreffelijke wijze  hebben voorbereid. Hieronder de hele ploeg van diverse pluimage..

        

   van links naar rechts Jan en Karina ,  Jan en Imy ,  Jannes en Gerrie, Jelte en Aly,  Kees en Jose,

               

  Rob en Hanneke,  Ton en Ria,  Willem en Agnes,   Wim en Gonnie,  Ben en Henny

Maandag, 27 augustus
Vandaag een bezoek gebracht aan het spa zwembad “Szechenyi Spa”, zijnde een oud zwembad in de Jugendstil. Verder het mooie Heldenplein bezocht en daarna weer met de metro en bus terug naar de camping, omdat we om 17.00 uur onze eerste samenkomst hadden met de complete ploeg, die naar Moldavië zou gaan.

Maandag, 27 augustus

Onze reisleiders hadden er veel werk van gemaakt en onder het genot van een hapje en een drankje werd  door Chrit onze reisleider het 1 en ander verteld over de eerste etappe die we morgen gaan rijden en waar we de grens met Roemenie zullen oversteken. We reizen via een alternatieve route die mooier schijnt te zijn dan de voorgeschreven route. We reizen morgen naar Minis in Roemenie over een afstand van ongeveer 300 kilometer. Na deze uiteenzetting hebben we de overige deelnemers verrast met een sponsor geschenk bestaande uit werkhandschoenen. een zaklantaarn, een combi tang en wat andere kleine dingen. Onze schoonzoon men dochter Marco en Tamara Kok hadden dit spontaan samengesteld. Marco is eigenaar/directeur van Metaalketen te Hengelo, zijnde een groothandel in aluminium, koper en RVS

Dinsdag, 28 augustus . kilometerstand 1310 km

Op weg naar Roemenië. De alternatieve route bleek een fiasco. Het betrof een zeer slechte weg met veel hobbels en gaten. Nadat we de grens met Roemenië zonder problemen hadden bereikt, werd daar een vignet gekocht en wat Roemeens geld gepind. Tegen 17.00 uur aangekomen op de camping in Minis. Hier hadden we die avond een gezamenlijke maaltijd, bestaande uit  soep, goulash en aardappelpuree met als toetje Roemeens gebak.

Woensdag 29 augustus kilometerstand 1610 km

Vandaag een route naar Rudi en Ella in Saliste op een afstand van 240 kilometer. In tegenstelling tot gisteren was het vandaag een mooie route met redelijke goede wegen. Onderweg een zigeuner markt bezocht, waar Henny een paar Roemeense  geborduurde blouses kocht.  Op de plek aangekomen kregen we een plek in de achtertuin van de woning van Rudi en Ella. Rudi is van origine een Sallander uit  Lettele die het plat Sallands nog niet verleerd was na 17 jaar in Roemenië te hebben gewoond.

Donderdag, 30  augustus. kilometerstand 1930

Vandaag een lange rit van 320 kilometer. We hebben besloten om de alternatieve route te nemen naar  de Alpin Ranch in Zarnestie over de  Transfagarasanroute . Men zegt dat dit de mooiste weg ter wereld is. Deze 90 kilometer lange weg door het Fagarasgebergte, onderdeel van de Karpaten. Deze weg is met een hoogste punt van 2134 meter  op 1 na de hoogste weg van Roemenie . De weg naar de top is prima te doen, maar de laatste 100 kilometer is een crime. We dachten dat we een paar nieuwe schokbrekers aan moesten schaffen als we over waren. Alles in de camper lag door elkaar. Het was echter wel de moeite waard en we hadden het niet willen missen. Nadat we allemaal veilig op de camping waren aangekomen werd ons een barbecue aangeboden. Voor degene  die ooit deze weg willen rijden is het verstandig om naar de top te rijden en dan dezelfde weg weer terug te rijden. Qua kilometers scheelt het niet veel, maar je krijgt spijt als je de weg vervolgd.

Vrijdag, 31 augustus

Vandaag een vrije dag, waarbij we zelf konden bepalen wat te doen. De camping eigenaar van Alpin Ranch had voor ons een dagtrip georganiseerd bestaande uit een wandeling in een natuurgebied waar nog beren voor komen en een wandeling in een kloof met daar achteraan een picknick in de natuur en een bezoek aan een manege waar prachtige Friese paarden te zien waren. We werden naar de locaties gebracht met een bus en de terugkomst naar de camping werd onder grote hilariteit gereden in een busje waar we met z’n allen in werden gepropt. Morgen de een na laatste rit en dan zijn we zondag in Moldavië.

Zaterdag, 1 september. kilometerstand 2190 km

Vandaag een rit dichter naar ons doel en wel naar Barlad, ongeveer 90 kilometer van de Moldavische grens. Omdat er vanuit Sarnestie naar Moldavië geen camping te vinden was, werd door onze reisleiders vooraf een route gereden om te kijken of er ergens een overnachtingplaats was voor 11 campers. Zij vonden de burgemeester van de plaats Barlad bereid om een plaats te creëren. In eerste instantie zouden wij in het voetbalstadion een plaats krijgen, maar hier werd later vanaf gezien, omdat de ingang te laag was voor onze hoge campers. Ons werd een plaats toegewezen op het exercitie terrein van een voormalige kazerne van de Russen, die nu was omgebouwd tot een school c.q. internaat. Nadat we ons hier hadden geïnstalleerd zijn we met een aantal wezen eten in een restaurant in de stad.

Zondag, 2 september. kilometerstand 2360 kilometer

Vandaag de rit naar ons doel in Moldavië. Bij de grens naar Moldavië een oponthoud gehad van ongeveer ander half uur. Om Roemenie uit te komen werd eerst gecontroleerd of we wel tol hadden betaald, wat enig oponthoud had. Om Moldavië binnen te komen was door onze reisleiders,via de consul van Moldavië, geregeld dat we met z’n alleen in colonne de grens konden oversteken, zonder dat we werden gecontroleerd. Door de douane ambtenaar die ons al opwachtte  en deze gang van zaken regelde, werd ons tevens verteld, dat we geen vignet hoefden te kopen, omdat zij ons als gewaardeerde gasten beschouwden, die iets voor hun land wilden doen. Na ongeveer 70 kilometer kwamen we aan op onze “vijf sterren camping” zijnde een plek in een bos in eigendom van een jachtopzichter, die tevens als bewaker zou optreden als wij bezig waren met onze doelstellingen, De camping bestond uit een aantal plekken waar we onze campers konden neerzetten. In tegenstelling tot wat we eerder hadden gehoord was er voor iedere camper een stroomaansluiting. Onze toiletten konden we kwijt in een groot gat die door de jachtopzichter was gegraven. Al met al viel het ons voor honderd procent mee met deze plaats, waar we de eerste 14 dagen moesten verblijven als we niet aan het werk waren. Een crime was echter de slechte weg hier naar toe. Deze was een aanslag op onze schokbrekers en was door ons niet sneller te berijden met een gangetje van 20 kilometer per uur. Vreemde van het verhaal was dat er langs deze weg borden stonden, dat je daar niet harder mocht rijden dan 70 km per uur. We werden op deze “camping”ontvangen door Veronica, manager/directrice van het bejaardentehuis en dagopvang, met wijn, frisdrank en koek. Nadat we hadden doorgenomen wat we de volgende dag zouden doen bleven we nog een poos samen plakken onder het genot van een hapje en een drankje.

De vergader- c.q. briefing ruimte

Onze 5 sterren camping met de tankwagen voor douche water en toiletgebouw

Maandag, 3 september

Om 10.30 uur  werden we opgehaald met het busje van  het bejaardentehuis. Bij het bejaardentehuis aangekomen werden we ontvangen door de voltallige bezettingen van bejaarden, staf en personeel, met zang en folklorische dans. Het gebouw was aan de voorkant versierd met ballonnen en slingers en met grote letters “Welcome”  We werden toegezongen en menigeen van ons schoot het gemoed vol. Hierna was er een hapje en een drankje en na een rondleiding door de gebouwen en werden we uitgenodigd voor een uitgebreide lunch. Hierna was er een rondleiding door de stad door Vlada een ander staflid, die goed Engels sprak. Terug op de camping werd de dagplanning doorgenomen voor de eerste werkdag. 8 personen beginnen te klussen aan twee woningen van alleenstaande bejaarden gedurende 2 dagen, 6 personen en twee stafleden met 4 campers gaan een dagje uit met 8 bejaarden naar een dierentuin en de rest gaan werkzaamheden verrichten in het dagcentrum en bejaardentehuis. Toen we terug kwamen op de camping bleek de boswachter Andre een oude Russische tankwagen had geplaatst vol met water, dat we konden gebruiken om onze campers te vullen voor het douchen. Verder was er voor ons een toilet gemaakt, die we konden gebruiken. Voor zover wij weten heeft niemand gebruikgemaakt van dit toilet uit grootmoeders tijd.

Dinsdag, 4 september

Na een korte uitleg op het bejaardentehuis wat we die dag zouden doen, werden Henny en ik ingedeeld in een klusteam van 4 personen, samen met Jelte en Kees, die een gedeelte van een huisje zouden renoveren van een alleen staande man van 72 jaar. Deze man genaamd Iwan had geen kinderen, was nooit getrouwd geweest en moest rondkomen van een uitkering van 53 euro per maand. Gezien de staat van zijn woning was dit voor hem niet mogelijk om hiervan zijn huisje op te knappen. De opdracht luidde dan ook om 1 kamer van deze woning in een zodanige staat te brengen, dat hij de winter kon doorkomen in een tochtvrije en verwarmde kamer, waarin ook zijn bed stond. De werkzaamheden bestonden uit stukwerk, schilderwerk, het repareren van de houtkachel,  schoonmaken en leggen van linoleum op de vloer. Door ons werd de kamer leeg gemaakt, waarbij alle vloerkleden, de matrassen, wandkleden en overige troep werd weggegooid, daar deze te vies waren om aan te pakken.  De thuiszorg van het bejaardentehuis zou zorg dragen voor een nieuw matras. Deze dag werd afgesloten met als resultaat, dat we nog enig stukwerk moesten doen, wat schilderwerk en het leggen van het linoleum. Het andere team was bij een ander huis tegen dezelfde problemen aangelopen, alleen nog een graatje erger, daar ze te maken kregen met een echtpaar, waarvan de vrouw dementerend was en niet geholpen wilde worden. Dit echtpaar had geen toilet en deden hun behoefte op een pot, die in de tuin werd geleegd. Om enig idee te krijgen wat voor een puinhoop deze mensen leven volgen hieronder een aantal foto’s.

 

Woensdag 5 september.

Vandaag, samen met Henny, Jelte en Kees ons project bij Iwan bijna voltooid. Bij het ontruimen van  het halletje roken we iedere keer een onaangename geur. De geur bleek uit de oude koelkast te komen. Bij het openen van de koelkast kwam ons een walm tegemoet, die niet te harden was. De binnenkant van deze koelkast was niet om aan te zien. Met Veronica, de directrice van het bejaardentehuis,  kort gesloten dat we voor Iwan een nieuwe koelkast zouden kopen. Jelte wilde zorg dragen voor een nieuw fornuis, daar deze te vies was om aan te pakken en niet meer voldeed aan de veiligheid eisen. Morgen zullen we deze apparaten kopen in een plaatselijk winkel en plaatsen in de woning van Iwan. Iwan was hevig geëmotioneerd en vroeg via Veronica hoe hij ons terug kon betalen. Hem duidelijk gemaakt dat dat niet hoefde, waarna hij ons een ieder een fles eigen gestookte sterke drank gaf. Deze was zo sterk, dat als je er aan rook ,je bijna achterover viel. Verder werd er vandaag geld besteed voor de aankoop van materialen bestemd voor het zorgcentrum en bejaardentehuis. Willem en Agnes hebben op zich genomen om een gedeelte van de tuin van het bejaardentehuis te renoveren, zodat de oudjes hier rustig in de schaduw kunnen zitten van een paar bomen. Het renoveren bestaat uit het aanleggen van een pad en het plaatsen van een paar bankjes. foto links zoals het was en foto rechts nadat Willen en Agnes met assistentie van verschillende groepsleden dit hadden gerealiseerd.

                       

    Donderdag, 6 september.

Samen met Veronica  en Jelte naar een winkel waar je fornuizen en koelkasten kan kopen. ( Veronica is een duizendpoot. Zij is de directrice van het dag en wijkcentrum en voelde zich niet te min om met ons klusteam twee dagen lang mee te helpen om het huisje van Iwan op te knappen)  Eerst nog naar de bank, maar daar eisten ze een paspoort als je meer geld op wilde nemen. Hierop een aantal malen het maximale geldbedrag gepind. Gelukkig konden we de koelkast en het fornuis betalen met de pinpas. Vervolgens de koelkast en het fornuis ingeladen in het busje van het zorgcentrum en hiermee naar de woning van Iwan gereden. Hier aangekomen bleek, dat Iwan het allemaal niet kon bevatten en had hij zich een stuk in de kraag gezopen. Hij lag op zijn nieuwe bed en was totaal van de wereld. Samen met Jelte en een wijkverpleger het fornuis aangesloten en de koelkast geplaatst als mede een stuk overgebleven linoleum gelegd in een andere kamer. Hierna met het busje terug naar  Strasenie  om de site bij te werken.

Ter informatie:

Het dagcentrum voorziet een paar behoeften van al dan niet alleen staande bejaarden, die in de buurt wonen van Strasenie. 5 dagen per week kunnen deze ouderen hier terecht om hun kleding te wassen, te douchen  en voor een warme maaltijd. Dagelijks maken ongeveer 50 bejaarden gebruik van het centrum. Om te zorgen, dat de keuken dit aan kan mogen de bejaarden om de andere dag hier komen. Naast dagopvang staat het verpleeghuis. Hier worden 20 bejaarden die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen verpleegd. De opvang voor deze bejaarden wordt gefinancierd door hun kinderen, die in het buitenland leven en werken en door de Stichting Ouderenzorg Moldavië. Verder is er nog een thuiszorg en wijkverpleging die ouderen verzorgen die niet naar de dagopvang kunnen komen. De armoede en mensonterende  woon en leefomstandigheden zijn verschrikkelijk en menigeen van onze groep werd daardoor emotioneel getroffen in de dagen dat we aan het klussen waren in de omliggende dorpen. Overal is een tekort in beide instellingen. Voorbeelden te over. Zo is er in de keuken, waar dagelijks 100 maaltijden worden verzorgd geen keukenmachine, die groente snijdt. Alles moet met de hand worden gesneden. Er zijn 3 wasmachines voor de ouderen, die thuis de was niet kunnen doen om de eenvoudig reden dat ze niet zijn aangesloten op een waterleiding. Echter een droogtrommel is er niet, zodat de ouderen de was nat mee moeten nemen en maar moeten zien hoe ze deze droog krijgen. In de zomer is dit niet een groot probleem, maar in de winter wel. Er staat buiten 1 afvalcontainer, die bijna altijd vol is met luiers.  Er is echter geen geld om nog een afvalcontainer te kopen. Zo zijn er een groot aantal basis dingen die voor ons normaal zijn, maar hier luxe is.  Wij hopen met het geld, dat we hebben gekregen, hier wat verbetering kunnen brengen, al zal dat een druppel op een gloeiende plaat zijn.

Vrijdag, 6 september..

Deze dag werd ingevuld door twee  nieuwe klusteams, die twee andere projecten zouden renoveren. Betreffen huisjes van twee alleenstaande oude  vrouwen. Een aantal mensen werd te werk gesteld bij de dagopvang en werden ingezet voor helpen in de keuken, helpen in het verzorgingstehuis, helpen bij de wijkverpleging, werken in de tuin en vier campers gingen op pad met 8 oude van dagen naar een klooster. Henny was vandaag werkzaam als masseuze, stoffeerder, aardappelschilster en in het animatieteam. Ik zelf kreeg twee vrouwen aan boord en een verpleegster. We gingen naar een klooster in Capriani. Voor deze mensen is deze trip zeer belangrijk. Er werd wat afgekust op de relikwieën die in  dit klooster te zien waren. Na het bezoek aan dit klooster samen met deze ouderen een lunch in elkaar geflanst op een parkeerplaats, waarna een ijsje werd genuttigd in een wegrestaurant. Deze ouderen hadden de dag van hun leven, waren meestal nog nooit in een restaurant geweest, laat staan dat ze daar wat konden nuttigen. Aan de hand van de twee eerste foto’s kun je de grote verschillen zien in rijkdom. Een paar oude versleten schoenen van 1 van  de vrouwen die bij mij in de camper zat en de rijkdom in dit klooster met al zijn bladgoud.

  

                                 

    

Zaterdag, 8 september

Deze dag werd ingevuld om met alle campers, in totaal 11 stuks met 22 ouderen en een aantal verpleegkundigen naar het klooster te gaan in Orheiul Vechi. Het is 1 van de bekendste toeristische  plekjes in Moldavië. Het is een klooster dat op 50 meter hoog in een rotswand is uitgehakt in de oude plaats Orhei. In dit klooster troffen wij een monnik aan die al 15 jaar niet naar het dal was geweest en zijn dag doorbracht met bidden en het verkopen van kaarsjes, die door de bezoekers konden worden aangestoken. Deze plaats is voor Moldaviers een soort van heilige plaats en dus zeer belangrijk voor deze oude mensen. Na het bezoek in het klooster hebben we onderweg een picknick georganiseerd. Sommige ouderen stopten allerlei etenswaren in hun tas. Een voorbeeld hiervan was, dat Henny 1 van de vrouwen die bij ons in de camper zat een stukje chocola aanbood, die ze al dankend aannam.  Er kwam vervolgens een stukje toiletpapier uit de tas, waarin het stukje chocola werd gewikkeld om mee te nemen naar huis. Nadat we weer terug waren gereden naar Strasenie en onze passagiers hadden uit laten stappen op de grote parkeerplaats, reden we terug naar de camping. Een eind verderop zagen we 1 van de oude vrouw, die bij ons in de camper had gezeten, langs de kant van de weg staan waarbij ze ons te kennen gaf dat ze mee wilde rijden. Na gestopt te zijn bleek ze ongeveer 3 kilometer verderop te wonen. Ze was dus die morgen lopend naar het verzamelpunt gelopen om deze dag  mee te kunnen maken.

Zondag, 9 september

Vandaag geen activiteiten. We hebben gekozen om deze dag voor ons zelf te houden en niet met de groep naar een wijngrot te gaan. We zijn nog even met een ander stel naar een marktje gegaan, die al bijna was afgelopen. In de stad een pizza gegeten en toen weer terug naar de camping en verder de dag relaxt doorgebracht.

Maandag, 10 september.

Samen met Henny, Jelte, Jan, Carina en Jannes een dagtrip verzorgd naar de hoofdstad Chisinau met 8 oude vrouwtjes. In eerste instantie zouden we naar een dierentuin gaan, maar omdat het regende werd een museum bezocht. Probleem bij dit museum was, dat we daar niet konden parkeren. Hierop de vier campers geparkeerd bij een busstation. Toen Jelte een eindje achteruit wilde rijden startte de camper niet meer. ANWB gebeld, waarna de camper werd afgesleept naar een garage.  Door een onbekenden automobilist werd van onze camper de linkerbuitenspiegel aangereden. Beide spiegels hingen nog aan een draadje en gelukkig konden we deze weer vastklikken in hun behuizing. Geen schade dus en alles werkte normaal. Na het museum bezoek werd er een bezoek gebracht aan een restaurant. De ouderen bestelden van alles en nog wat. Ze konden niet alles op wat ze hadden besteld en wat ze overhielden ging in een plastic zakje mee naar huis. Jelte heeft samen met Aly onderdak gekregen in het dagcentrum, omdat hun camper pas de volgende dag zou worden gerepareerd.

 

Dinsdag, 11 september

Vandaag zijn we beiden actief geweest in het dagcentrum. Henny heeft van alles aangepakt en ik heb meegeholpen in de tuin en Jan geholpen bij de bouw van een afdak, waar de bejaarden konden zitten als het regende.

Woensdag, 12 september

In eerste instantie was ik ingedeeld in een klusteam samen met Jan en Gerrie. Omdat Erik, een staflid van de NKC, meeging waren er te veel mensen op dit project, waarna ik de dag heb doorgebracht met werkzaamheden in de tuin. In de middag samen met Henny en Veronica een aardig bedrag uitgegeven aan verschillende  dingen waar behoefte aan was voor het dagcentrum, het bejaardentehuis en een koelkast voor de renovatie van een huisje. Zo kochten we voor een half jaar aan waspoeder, messen voor de keuken, handdoeken, soepkommen, een koelkast, een mixer, twee closetpotten en wat kleine dingen waar behoefte aan was.

Donderdag, 13 september.

Een dag die ik niet gemakkelijk zal vergeten. Ik werd  ingedeeld in het team om samen met Jan en Gerrie het huisje af te maken van een vrouwtje, die in een soort van kippenhok op een bed lag. Zij had beide heupen gebroken en was aangewezen op hulp van haar dochter, die eens in de zoveel tijd bij haar langs kwam en zij kreeg 1 keer per week bezoek van de thuiszorg. Wat ik daar aantrof  was met geen pen te beschrijven. Het vrouwtje lag op een bed wat eigenlijk niet meer als een bed kon worden aangemerkt, zo vies en smerig. Toen dacht ik al, dat ik die dag daar niet meer wilde komen, omdat het me op dat moment al te veel werd. Zo mens onterend zoals dat vrouwtje er bij lag. De  opdracht luidde om het huisje in een zodanige staat te brengen, dat er twee kamers winterklaar moesten worden gemaakt. Dit voor het vrouwtje en voor haar dochter. De dochter, genaamd Olga had drie kinderen van drie verschillende mannen, die alle drie gehandicapt zijn. Olga heeft geen man, geen uitkering en geen werk. Zij werkt af en toe in Strasenie als er werk is. De bedoeling is dat zij bij haar moeder in komt wonen, zodat zij samen met haar kinderen een dak boven het hoofd heeft en dat zij als bijkomstigheid haar moeder kan verzorgen. Dit huisje lag afgelegen op een afstand van ongeveer 4 kilometer van Strasenie. De opdracht werd die dag volbracht en de twee kamers werden voorzien van nieuwe kozijnen, gordijnen, vloerbedekking in de vorm van linoleum, een nieuwe kachel voor de winter. Beide kamers werden geschilderd en als laatste werd er een nieuwe koelkast geplaatst, omdat de oude niet meer om aan te zien was  en niet meer goed functioneerde. Nadat dit alles voor elkaar was gemaakt, werd het vrouwtje door de verpleger Iwan in de armen genomen en overgebracht vanuit het kippenhok naar haar nieuwe onderkomen. Olga en haar moeder wisten niet hoe ze ons konden bedanken. Op het moment dat het vrouwtje werd overgebracht, hielden Jan en ik het niet meer droog en zochten troost bij elkaar. Ik kan niet beschrijven hoe deze mensen daar in die omstandigheden nog kunnen leven. Hoe dit nog in deze tijd mogelijk is. Om het leven van deze vier mensen enigszins dragelijk te maken, al was het een druppel op een gloeiende plaat, hebben we een bedrag achtergelaten in de koelkast, omdat Olga in al haar armoede te trots was om geld van ons aan te pakken. Bij terugkeer op het dagcentrum, kwam in 1 keer alles van die dag weer naar boven  en heb ik leunend op de schouder van Henny een potje staan janken. Hieronder een aantal foto’s hoe dit vrouwtje, die maar 1 jaar ouder is dan Henny, er bij lag in het kippenhok en wat later in haar opgeknapte huisje.

 

Vrijdag, 14 september.

Een dag van afscheid voor de ouderen, die we 14 dagen lang hadden meegemaakt. Heel ontroerend was dat deze mensen ons allemaal kleine zelfgemaakte cadeautjes gaven en voor ons zongen en dansten. Wij hadden voor hen ook het een en andere georganiseerd in de vorm van een paar spelletjes. Verder werden er wafels gebakken en pannenkoeken, die gretig aftrek vonden. Door het NKC werd aan de ouderen een tasje aangeboden met typisch Hollandse producten. Om 14.00 uur werd er voor ons en lunch geserveerd, waarna deze dag met dankbetuigingen aan ons adres door Veronica werd afgesloten.

 

Zaterdag, 15 september

Een dag van afscheid van de vaste kern van het dagcentrum en het bejaardentehuis. Normaliter wordt door het NKC voor de laatste dag een afscheidsdiner voor de deelnemers geregeld. Met algemene stemmen werd besloten, dat we in plaats van dit afscheidsdiner een afscheid zouden organiseren voor de staf en medewerkers. Deze medewerkers werden uitgenodigd om die middag naar de camping te komen, waar wij een barbecue voor hen hadden georganiseerd. Dit viel geweldig in de smaak en rond 19.00 uur werd er met veel emotie afscheid van elkaar genomen.

Zondag, 16 september

Afscheid genomen van een aantal van de deelnemers, die nog een dag langer op de camping wilden blijven. Met vijf campers van de camping vertrokken en gezamenlijk tot aan de grens gereden met Roemenie. Via de de consul van het land was het geregeld, dat we eigenlijk zonder problemen de grens over kwamen. Van hieruit ieder afzonderlijk richting huis.

Vanaf de grens doorgereden naar de camperplaats “Camperland’ op een afstand van ongeveer 250 km. Hier aangekomen werden we door de eigenaar ontvangen met een drankje, zijnde een soort Jenever gemaakt van pruimen. Hij noemde dit palinka. Het was niet te drinken en ik heb mijn borrel doorgeschoven naar Jan. Nadat we ons op deze camperplaats met vijf campers hadden geïnstalleerd hebben we de avond doorgebracht in een nabij gelegen restaurant, waar we genoten van een heerlijke maaltijd.

maandag, 17 september

Onze weg vervolgd naar de camperplaats van Rudi en Ella. Op  deze camping aangekomen in Saliste waren we nog met drie campers en hier hebben we de nacht doorgebracht. Hieronder een paar foto’s van de troep die je onderweg tegenkomt.

 

Dinsdag, 18 september

Vanaf Saliste de snelweg op richting Arad. Hier de grens met Hongarije overgestoken en terecht gekomen op de Mako camping in Mako. Ook hier weer met drie campers, Jan en Imie, Kees en Jose en wij. Gezellig met ons zessen pannenkoeken gebakken en wat worstjes op de barbecue met als toetje koffie van Imy en een ijsje van Jose.

Woensdag, 19 september

Aan alles komt een eind en afscheid genomen van Kees en Jose en Jan en Imy (Mieke) onder het genot van een bakje koffie en wafels met slagroom op een mooie locatie aan het water. Deze twee koppels reden afzonderlijke routes naar huis. Wij besloten op het laatste ogenblik nog een dagje op de Mako camping te blijven en pas de volgende dag verder te rijden.

Donderdag,  20 september

Na een heerlijke rustdag onze weg vervolgd richting huis en  in de middag aangeland op de camperplaats aan de Donau in Bratislava.  We waren mooi op tijd en direct een stadswandeling gemaakt, waarbij Henny een neveldouche nam.

Vrijdag. 21 september.

Vanaf Bratislava doorgereden naar een camping in de buurt van Praag.

Zaterdag, 22 september.

Doorgereden naar Maagdenburg naar een camperplaats aan de Elbe. Echter deze was gesloten en een stuk verderop in Helmstedt een camperplaats gevonden waar we de nacht hebben doorgebracht.

Zondag, 23 september

De hele dag in de stromende regen naar huis.Aankomst ongeveer 15.00 uur.

 

Hieronder een uitgebreid verslag zonder foto’s

Een  bijzonder verhaal over een reis  naar Moldavië door Ben en Henny Plomp.

Het begon allemaal bij het zien van een aantal filmpjes van Omroep MAX op de televisie hoe veel ouderen onder erbarmelijke wijze moesten zien te overleven in de voormalige Sovjet Republiek Moldavië. Een tijd later viel bij ons de prospectus op de mat over de reizen die het NKC (Nederlandse Kampeerauto Club)  die deze club organiseerde. Direct viel ons op een reis naar Moldavië, waarbij de vakantie niet het hoofddoel was , maar dat tijdens deze reis  zou worden gewerkt aan een aantal huisjes van alleen staande ouderen in Moldavië.  We keken elkaar aan en waren het al snel met elkaar eens dat we dit zouden doen. Nog dezelfde dag hebben we ons voor deze reis aangemeld en wat later kregen we bericht dat onze aanmelding was ontvangen en dat de reis voor ons was geboekt. Later hoorden wij, dat er veel animo voor deze reis was geweest en dat een groot aantal mensen niet met deze reis mee konden, doordat de limiet 10 campers  plus de  camper van de reisbegeleiders was. In juni 2018 was er de zogenaamde informatie c.q. kennismaking bijeenkomst in Nunspeet waarbij we meer informatie over  deze reis kregen en  werden we voorgesteld aan de andere 10 equipes.  Het voelde allemaal goed aan en gemotiveerd keerden we terug  naar huis met een vracht aan informatie. Op maandag 27 augustus zouden we elkaar weer ontmoeten op een camping in Hongarije in Budapest, waarna we de reis zouden starten, dwars door Roemenië naar Moldavië. We vertrokken op 20 augustus met de bedoeling om van de reis naar Budapest een soort korte reisvakantie te maken. Onze eerste stop van Maagdenburg in Duitsland, waarna  we de volgende dag doorreden naar Praag. Hier hebben we twee dagen op een kleine camping gestaan en de stad bezocht.  Hierna doorgereden naar de Hoofdstad van Slowakije Bratislava en daar de nacht doorgebracht op een camperplaats pal aan de Donau. Op vrijdag, 24 augustus kwamen we aan de camping in Budapest. Hier waren al een paar equipes van onze groep aanwezig. De volgende paar dagen hebben we de stad al dan niet met de groep bezocht en op maandag werd een aanvang gemaakt met de reis richting Moldavië. De eerste stop in Roemenie was op een kleine camping in Mines, waar ’s avonds een voortreffelijke maaltijd door het NKC werd aangeboden. De volgende dag werd de reis voortgezet naar een camperplaats van Rudi en Ella in Saliste. Rudi is getrouwd met een Roemeense en komt oorspronkelijk uit Lettele, een plaats bij ons in de buurt. Leuk om ze ver van huis in plat Twents/Sallands met elkaar te kunnen praten. Uitgeslapen ging de reis door en maakten we een omweg over de  Transfagarasanroute, zijnde een van de mooiste wegen van de wereld, naar  de Alpin Ranch in Zarnesti. De eigenaar van deze camperplaats organiseerde een barbecue en de volgende dag een bezoek aan een kloof  met een picknick in de vrije natuur. Na deze rustdag werd  de reis vervolgd naar Barlad, waar onze reisbegeleiders via via bij de burgemeester van die plaats het voor  elkaar hadden gekregen dat we met de groep hier konden overnachten op het terrein van een internaat, wegens gebrek aan een camping in de weide omgeving. Van Barlad ging het vervolgens naar de grens met Moldavië . Hier zijn we in colonne  zonder problemen de grens overgestoken. Door onze reisbegeleiders was van te voren contact gezocht met de consul van Moldavië en we werden al opgewacht door iemand van de douane, die ons snel over de grens loodste. Na enkele uren kwamen we aan in Strasenie op onze 5 sterren camping!!!!. Deze lag aan een verschrikkelijke rotweg bestaande uit hobbels, gaten en grof grint en stenen. De “camping” zelf lag in een bos met hier en daar de een open  plek waar we onze camper konden neerzetten. In tegenstelling wat we gehoord hadden had de boswachter, die dit stuk bos  beheerde, geregeld dat iedere camper kon worden aangesloten op stroom. Ook hoefden we geen water te putten uit een in de buurt staande put maar had hij  geregeld dat er een oude Russische tankwagen kwam met water. Hiermee konden we de tanks vullen van onze campers om mee te douchen. Verder had hij een eind van onze campers een groot gat gegraven , waarin we onze toilet cassettes konden leeg storten. Als klap op de vuurpijl had hij een nieuw toilet gemaakt bestaande uit vier wandjes en een dak met een vloer met een gat er in. Op deze camping aangekomen werden we door de staf van  de dagopvang en bejaardentehuis opgewacht en welkom geheten met een drankje en een hapje.  Nadat we ons hadden geïnstalleerd werden we de volgende dag opgehaald door het busje van het bejaardentehuis  en naar Strasenie gebracht, waar we werden opgewacht door de bewoners van het bejaardentehuis en alle  bejaarden die gebruik maakten van de dagopvang. Dit ging gepaard met dans en zang en kregen we een rondleiding door de gebouwen.

Even wat informatie tussendoor:

Het project waar we de eerste 14 dagen te werk zouden worden gesteld bestond uit  een dagopvang voor ouderen uit de omgeving van Strasenie. Deze ouderen mochten twee per week dit opvangtehuis bezoeken, waar ze dan werden bezig gehouden met eenvoudige middelen, zoals dans, knutselen helpen in de keuken. Ook kregen ze die dag dan een karige warme maaltijd en was er gelegenheid om daar de was te laten doen en kon men zich douchen. Verder was er  een bejaardentehuis, waar 20 bejaarden een plek hadden gevonden, die niet meer voor zichzelf konden zorgen. De kosten voor deze zorg werd opgebracht door de kinderen van deze ouderen, die in het buitenland aan het werk waren en door de Stichting SOM. Verder werd er door de wijkverplegers bejaarden bezocht in de omliggende dorpen, die ook hulp nodig hadden maar geen plaats konden krijgen in het bejaarden tehuis. In deze instellingen is een te kort aan middelen die voor ons van zelf sprekend zijn. Zo maakte Veronica, directrice van de instellingen,  zich nu al zorgen over hoe zij de gas en elektra rekening zal moeten betalen voor de komende winter. Zij is afhankelijk van giften uit het buitenland. Kijk voor meer informatie op www.neoumanist.md  waar in het Engels uitgebreide informatie is te vinden over deze instellingen.

Terug op de camping werd voor de volgende dag een werkbespreking gehouden, waarbij Henny en Ik werden ingedeeld in een klusteam, die een huisje van  een oude alleenstaande man zouden opknappen. De volgende dag met  z’n vieren en de directrice Veronika, via een hobbelweg met gaten en kuilen, naar een dorpje gereden ongeveer 22 klimeter van Strasenie. Bij de woning (bouwval) van Iwan aangekomen bleek dat hij er een zooitje van had gemaakt. Hij was een allen staande man, nooit getrouwd geweest en was afhankelijk van de buren en een wekelijks bezoek van de thuiszorg.  Zijn huis was niet voorzien van stromend water. Water moest hij halen bij de buren aan de overkant, die een waterput hadden. Hij had een uitkering van € 53,- per maand, waarvan hij moest zien rond te komen. De opdracht luidde om 1 kamer winterklaar te maken, zodat hij zonder problemen de winter kon doorkomen in een tochtvrije en warme kamer. Nadat deze kamer was ontruimd werd deze voorzien van nieuwe kozijnen zodat de kamer tochtvrij was. De kachel werd gerepareerd, de wanden werden opnieuw geschilderd nadat de gaten in de muren waren dicht gepleisterd. Als vloerbedekking werd er linoleum gelegd en Iwan kreeg een nieuw matras met beddengoed. De man was de koning te rijk en hij vertelde aan Veronica dat hij niet eerder van de kamer gebruik zou maken dan met de kerstdagen, omdat deze volgens hem veel te netjes was. Tijdens de herstel werkzaamheden liepen we iedere keer door een soort van bijkeuken, waar een vieze nare geur hing. Bij nader onderzoek bleek de stank uit de koelkast te komen, die qua uiterlijk zijn beste jaren had gehad. Toen ik de koelkast open de kwam mij een walm tegemoet en kwam er onderuit de koelkast een niet definiërende drab uitzetten. Ik keek de directrice eens aan en maakte haar duidelijk dat deze koelkast aan zijn einde was gekomen en dat deze moest vertrekken en moest worden vervangen. Zij sputterde in eerste instantie tegen, omdat er geen  geld voor vervanging was. Haar gerust gesteld en dat wij geld beschikbaar hadden voor een nieuwe koelkast. Wij hadden namelijk aan de hand van een stuk in de krant van verschillende mensen een bedrag gekregen om hier wat mee te gaan doen in Moldavië. Daar het fornuis van Iwan ook uit grootmoeders tijd was en niet meer om aan te zien was, stelde Jelte geld beschikbaar om ook een nieuw fornuis te kopen. Jelte en Aly hadden namelijk in Nederland ook sponsors gevonden om dit te besteden waar dit nodig was. De volgende dag werd het karwei afgemaakt met de belofte dat we de dag daarop de koelkast en het fornuis zouden brengen. Iwan was helemaal ontdaan en hij bedankte ons met tranen op zijn wangen. Als dank kregen wij van hem een flesje eigengemaakte jenever. Toen wij de  volgende dag de koelkast en het fornuis wilden installeren bleek, dat Iwan het allemaal niet meer kon bevatten en had hij  zich voorgaande avond en nacht een stuk in de kraag gezopen. Hij lag op bed en was niet aanspreekbaar en liet de scheldkanonnades van de buurvrouw over zich heen gaan. Deze buurvrouw hield hem  een beetje in de gaten en hij kreeg zo af en toe van haar eten. Na installatie van beide apparaten  ben ik terug gehobbeld over de slechte weg  om op het dagcentrum, waar wifi was, de website bij te werken en wat materialen te kopen voor de tuin, waar Agnes en Willem bezig waren om hier een pad te maken en wat bankjes te plaatsen zodat de ouderen in de zomer hier konden zitten in de schaduw. Jelte bleef achter om te helpen bij een ander huisje in dit dorp waar een andere ploeg aan het werk was.. Henny was die dag te werk gesteld in het dagcentrum en haar werkzaamheden bestonden uit animatie van de ouderen die die dag het dagcentrum bezochten, aardappelschillen en schoonmaken.  De volgende dag werden weer twee nieuwe klusteams gevormd voor het klussen van twee andere huisjes in 1 van de dorpen in de buurt. Henny was weer bezig op het dagcentrum met aardappelschillen, Masseuse, stoffeerder van oude stoelen en in het animatieteam. Ik werd ingedeeld om met drie andere campers een dagje uit te verzorgen voor 8 ouderen. We bezochten een klooster In Capriani, die voor een ouderen een soort van Lourdes wordt beschouwd. Er werd was afgekust op de relikwieën. 1 en pracht en praal in dit klooster. Na het bezoek aan dit klooster werd een picknick georganiseerd , waarbij  het een en ander aan etenswaren in hun meegebrachte  tasjes verdwenen voor later. Op de terugweg de ouderen nog getrakteerd op een ijsje in een restaurant. Ze hadden de dag van hun leven. De meesten waren nog nooit buiten hun dorp of naaste omgeving geweest.

De volgende dag was ingepland om met alle 11 campers en 22 ouderen een ander klooster te bezoeken in  Orheiul Vechi. 1 van de bekendste toeristische plekken in Moldavië. Dit klooster is uitgehakt in een rotst  50 meter boven  de grond. Daar de Moldaviërs zeer gelovig zijn is dit 1 van de heilige plaatsen voor hen.  Na dit bezoek onderweg gelucht op een parkeerplaats, waarbij weer het nodige in tassen verdween voor het thuisfront. Nadat we de ouderen weer hadden gedropt op de parkeerplaats in Strasenie, wilden we terug rijden naar de camping. Een stukje verderop beduidde 1 van de vrouwtjes ons dat we moesten stoppen. Ze wilde graag mee rijden tot in de buurt van haar woning. Dit bleek 3 km verderop te zijn. Die morgen was ze voor dit uitje komen lopen van huis.

In tegenstelling tot de rest van de groep besloten we om deze zondag niet mee te gaan met een excursie  naar een wijngrot, waar je met een auto in kon rijden.

Op maandag, weer met vier campers en 8 ouderen op pad naar in eerste instantie de dierentuin in Chisenau, echter het regende pijpenstelen en daarom werd besloten om een bezoek te brengen aan een museum. Parkeren was hier een crime. We hebben de 4 campers geparkeerd bij een bushalte en de chauffeurs  bleven angstvallig in de buurt  om  een eventuele fanatieke politieagent voor te zijn als deze een bekeuring uit wilde schrijven. Jelte Had echter pech met zijn camper en wilde niet meer starten. De mensen werden na het museum bezoek verdeeld over de drie overgebleven campers en Jelte moest wachten voor een sleper die hem naar een garage bracht. Hierna een bezoek een bezoek gebracht aan een restaurant, waarbij de ouderen van de ene verbazing in de andere vielen. De meesten van hen waren  nog nooit in een restaurant geweest en konden niet kiezen wat ze zouden gaan eten. Nadat we gegeten hadden bleef er van alles over. Dit verdween weer in een plastic zak en werd meegenomen naar huis. Na de ouderen op de parkeerplaats te hebben afgezet, terug  over de verschrikkelijke weg naar de camping.

De volgende twee dagen besteedt aan het helpen in de tuin en het inkopen doen van de nodige spullen voor het dagcentrum en bejaardentehuis. Veronica had een lijst samengesteld van spullen waaraan direct behoefte was. Zo kochten wij in een groot warenhuis in de hoofdstad voor een half jaar aan waspoeder, twee closetpotten, een mixer en een snijmachine voor de keuken, messen, handdoeken, soepkommen en nog wat kleine spullen. Dit allemaal werd betaald door de mensen die in Nederland ons het geld beschikbaar stelden.

De volgende dag  zal lang in mijn herinnering blijven. Ik dacht, dat ik bij de politie van alles en nog wat had meegemaakt, maar wat me deze dag is overkomen emotioneerde mij erg. Ik werd deze dag ingedeeld samen met Gerrie, Jan en een wijkverpleegster, genaamd Vejonika, om een huisje af te maken van een alleen staande vrouw van 69 jaar, die zwaar hulpbehoevend was, doordat ze beide heupen had gebroken en daardoor niet kon lopen en haar tijd op bed doorbracht. 1 keer per week kwam daar de wijkverpleging en zo af en toe kwam haar dochter  Olga haar helpen. Deze vrouw lag in een kippenhok op bed en u kunt zich voorstellen hoe deze vrouw er bij lag. Ze woonde in een afgelegen spoorhuisje zonder buren. De opdracht was om dit huisje zodanig op te knappen dat ze de winter kon doorkomen en niet meer in het kippenhok hoefde te liggen. Verder kon dan haar dochter bij haar komen wonen. Haar dochter had geen man en had drie gehandicapte kinderen, had geen werk of uitkering. Om het hoofd boven water te houden ging ze naar de stad om te kijken of er werk was. Die dag het huisje klaar gemaakt voor Moldavische begrippen. Er kwam linoleum op de vloer, de wanden werden geschilderd, nieuwe tochtvrije kozijnen, gaten in de muur werden dicht gepleisterd, een nieuwe kachel, een nieuw bed met matras en beddengoed en een nieuwe koelkast. Toen het huisje klaar was kwam de mannelijke wijkverpleger en bracht het vrouwtje vanuit het kippenhok naar haar nieuwe kamer met een nieuw bed. Jan en ik konden het toen niet meer droog houden en vonden steun bij elkaar. Bij het verlaten van deze werkplek wilde ik dochter een beetje geld geven, dat zij resoluut weigerde. We hadden al te veel voor hen gedaan. Stiekem een geldbedrag achtergelaten in de koelkast, wat ze ongetwijfeld zou vinden. Terug op het dagcentrum kwam allee emoties van die dag weer boven en heb ik een potje staan janken op de schouder van Henny.

Er is een tijd van komen en gaan en op vrijdag namen we als groep afscheid van alle bewoners en bejaarden die gebruik maakten van de dagopvang en bejaardentehuis. We hadden wat spelletjes voor de ouderen en Jan , Imy, Rob, Wim  en ik bakten pannenkoeken en wafels, die gretig aftrek vonden. Ook werd er weer gedanst. Op de daarop volgende dag, de laatste dag op de camping namen we afscheid van het personeel van de dagopvang, wijkverpleging en bejaardentehuis. We hadden voor hen op de camping een barbecue geregeld. Een heel gezellig samenzijn, waarbij zo goed en zo kwaad het ging vriendschappen werden gesloten.

De volgende dag afscheid genomen van 6 equipes, die nog een dag langer op de camping bleven staan. Met vijf campers de grens met Roemenië zonder problemen overgestoken en aangeland  op de camperplaats van Camperland in de buurt van Omnesti. Hier welkom geheten door de eigenaar die een behoorlijk woordje Nederlands sprak. Met alle geweld moesten  wij een borrel drinken ( palinka) wat voor mij niet te drinken was.  Stiekem de borrel doorgeschoven naar een ander. Van daaruit de volgende dag doorgereden naar de camperplaats van Rudi en Ella in Saliste en daarna doorgereden naar camping  m Mako in zuid Hongarije. Hier waren we samen met drie campers. De volgende dag hiervan afscheid genomen en we bleven achter op de camping om het wat rustig aan te doen. De volgende  dagen  daarop via Bratislava, Praag, Helmstedt naar huis.

We willen hierbij alle deelnemers aan de reis en met name Chrit en Marij ( onze reisleiders) bedanken voor een mooie, gezellige, emotionele om nooit te vergeten reis.

Ook de mensen die spontaan geld hebben gestort naar aanleiding van een stukje in de krant van Tubantia en Hart van Rijssen  willen we hiermee bedanken. We hebben het geld goed besteedt aan spullen, die echt nodig waren voor de dagopvang, bejaardentehuis en wijkverpleging. Er was nog wat geld over, wat we zullen overmaken naar Veronica (directrice van deze drie instellingen, zodat zij nog wat nodige spullen kan aanschaffen.

We hebben een zeer goed gevoel gekregen en overgehouden, wat ons in deze 2 weken in Moldavië is overkomen en hadden het niet willen missen.

Met vriendelijke groet

Ben en Henny Plomp